Aktualności

Dzisiaj mija równe 70 lat od heroicznego zrywu Polaków. 1 sierpnia 1944 roku żołnierze Armii Krajowej oraz mieszkańcy Warszawy rozpoczęli Powstanie Warszawskie wymierzone przeciwko okupującym stolicę Niemcom.

W „godzinę W” (1 sierpnia, godz. 17) wybuchają pierwsze walki na Żoliborzu, w Śródmieściu Północ i na Woli. Brakuje broni. Do walki przystępuje 30 tys. żołnierzy Okręgu Warszawskiego AK z czego tylko 10% jest uzbrojona. Mimo walki z doskonale uzbrojonym regularnym wojskiem niemieckim, Warszawiakom udaje się zdobyć pod dowództwem płk. dypl. Antoniego Chruściela „Montera” hotel „Victoria” przy ul. Jasnej, magazyny żywności i mundurów przy Stawkach, koszary w budynku szkoły św. Kingi przy ul. Okopowej, Wojskowy Instytut Geograficzny w Al. Jerozolimskich, gmach Miejskich Zakładów Komunikacyjnych na rogu Świętokrzyskiej i Marszałkowskiej, najwyższy budynek w mieście – Prudential przy Placu Napoleona oraz budynek Dyrekcji Kolei u zbiegu Targowej i Wileńskiej na Pradze.

Walki powstańcze były rozproszone po całym mieście, żołnierzom pomagała ludność cywilna, która budowała okopy, stawiała barykady. Dzieci, młodzież, dorośli i starzy podjęli heroiczną walkę o odzyskanie swojego miasta, swoich domów.

Ta nierówna walka trwała 63 dni i zakończyła się kapitulacją Polaków 3 października 1944 roku. Bilans powstania był przerażający: ok. 16 tys. zabitych i zaginionych, 20 tys. rannych i 15 tys. wziętych do niewoli. W skutek bombardowań i nalotów zginęło od ok. 200 tys. mieszkańców Warszawy, a stolica Polski została doszczętnie zniszczona.

Według wielu współczesnych komentatorów Powstanie Warszawskie było samobójstwem, które z góry skazywało na niepowodzenie. Jednak dla nas Polaków, powinno być ono przykładem prawdziwego bohaterstwa i miłości wobec Ojczyzny.

Zainteresowanym polecam stronę Muzeum Powstania Warszawskiego.